Blog

– 9 januari 2023 – Zeg, wat doe jij eigenlijk? – deel 2

Regelmatig krijg ik de vraag “Zeg, wat doe jij nou eigenlijk?” en zodra ik doorheb dat ze het over mijn werk in mijn praktijk hebben, begin ik meestal spontaan met een opsomming van technieken en modaliteiten om vervolgens hun vragende blik te zien veranderen in een wazige blik. Zou dat misschien anders kunnen?

Waarschijnlijk is het de vloek van een oud-leerkracht om zo uitgebreid mogelijk antwoord te willen geven, maar Maria Montessori had gelijk toen ze zo lang geleden zei: “Laat uw woorden geteld zijn”. 🙂 Een woordenbrij geeft over het algemeen helemaal niet de duidelijkheid die we verwachten dat het zal geven.

Daarnaast is een extra moeilijkheid dat wat ik doe geen vaste naam heeft zoals bakker, leerkracht of loodgieter. Er is niet één specifieke opleiding die je kunt volgen om precies te doen wat ik doe. Je zou daardoor kunnen stellen dat het ‘uniek’ is wat ik doe. Toch vind ik dat ook niet helemaal juist. Volgens Google ben ik een massagetherapeut, volgens sommige klanten ben ik een coach of therapeut, andere klanten noemen me helderziend, hoog sensitief, energetisch werker of ander moois. En degene die het raar, zweverig en totaal maf en belachelijk vinden zeggen dat meestal niet direct tegen mij. 🙂

Wat ik nou eigenlijk doe? Nou ik maak op intuïtieve wijze gebruik van alle technieken en modaliteiten, zoals kinesiologie, cranio-sacraal therapie, haptonomie, reiki en aromatherapie, die ik de afgelopen jaren heb geleerd om degene die in mijn praktijk komen te helpen met een fysiek, mentaal, emotioneel of spiritueel (leer)probleem waar ze tegenaan lopen, zodat de energie weer goed gaat stromen en de persoon lekkerder in zijn vel komt te zitten en dingen weer ‘goed gaan lopen’ in je leven. De behandeling staat niet in het teken van die technieken, maar in het teken van ‘het probleem’.

Maar wat voor soort problemen zijn dat dan? Nou bijvoorbeeld van die lichamelijke klachten die maar niet weggaan terwijl je er toch al alles aan hebt gedaan. Of van die zelfbeperkingen en belemmeringen waar je al jaren regelmatig tegenop botst maar die maar niet willen veranderen of dat nare gevoel ten aanzien van dat specifieke iets dat toch altijd weer te pas en te onpas de kop opsteekt of dat maar niet kunnen zien of begrijpen waarom dat ellendige ding jou toch altijd maar weer overkomt…

Volgens mij draait het vaak om het krijgen van inzicht. Inzicht in je probleem, je situatie en hoe jij daar mee omgaat en dat inzicht maakt dat dingen totaal kunnen veranderen. Alsof iemand even met een lichtje schijnt in datgene wat zo donker is voor jou.

– 1 januari 2023 – Zeg, wat doe jij eigenlijk? – deel 1

Voor iedereen die wel eens overvallen wordt door een vraag die je niet verwacht en die je verrast en daardoor stress oproept of verwarring. Wat kun je daar nou het beste mee?

Met grote regelmaat is er wel iemand die mij vraagt: “Zeg, wat doe jij nou eigenlijk?” Met een pauze na ‘zeg’ en de nadruk op ‘doe’ en een soort van verwachtingsvolle blik in hun ogen. Die vraag overvalt me meestal, want waar hebben ze het over? Heb ik iets gemist? Had ik iets moeten doen? Wat ben ik vergeten? Even dat gevoel van verwarring voordat het tot me doordringt dat ze willen weten wat ik in mijn praktijk ‘doe’. Jezelf herpakken na een moment van verwarring zorgt er meestal voor dat je begint te praten voordat je weet wat je eigenlijk wil zeggen en dat maakt de verwarring alleen maar groter.

Omdat ik jaren met kinderen en hun ouders heb gewerkt, heb ik veel ervaring gekregen in het moeten reageren op een, voor mij, onverwachte vraag. En daarbij moet ik ook nog vermelden dat met name kinderen echt ALLES kunnen vragen over alles. Maar dat is natuurlijk ook één van hun charmes.

De meest eenvoudige reactie op een vraag die jou verrast is om de vraag te herhalen en jezelf daardoor een korte denkpauze te geven: De ander: “Zeg, wat doe jij nou eigenlijk?” Jij: “Wat ik nou eigenlijk doe?” Nadeel hiervan is dat het voor de ander wat ongemakkelijk kan voelen en dat jou herhalen van de vraag de verwachting kan wekken dat je nu een prachtig mooi en perfect antwoord gaat geven, wat in werkelijkheid niet het geval gaat zijn want zo’n perfect antwoord kun je nou eenmaal niet verzinnen tijdens zo’n korte denkpauze. Het wordt voor beiden dan een ongemakkelijke situatie, terwijl de vraag waarschijnlijk gesteld werd vanuit een oprechte interesse in het antwoord.

Een andere reactie kan zijn dat je om verduidelijking vraagt en ook dat geeft jou een denkpauze: De ander: “Zeg, wat doe jij nou eigenlijk?” Jij: “Wat bedoel je precies?” Ook hierbij is het nadeel dat vragen om verduidelijking de verwachting zou kunnen wekken dat je het perfecte antwoord gaat geven en ook ditmaal is de denkpauze niet lang genoeg voor het vinden van het perfecte antwoord.

Je zou natuurlijk een soort standaardantwoord kunnen geven en daarmee bedoel ik iets wat je al tig keer hebt verteld aan diverse mensen in uiteenlopende situaties en nu een soort ‘elevator-pitch’ is geworden. Meestal een overdaad aan prachtig klinkende woorden, met neiging tot jargon, en een verkoopsausje eroverheen waar de ander alleen nog maar ‘ja ik wil’ of ‘nee laat maar’ op kan zeggen. Nadeel is dat dit erg opdringerig over kan komen en geen recht doet aan de oprechte interesse van de ander.

Natuurlijk is het vermijden van de vraag, of misschien beter om te zeggen het vermijden van het beantwoorden van de vraag, ook altijd een oplossing: De ander: “Zeg, wat doe jij nou eigenlijk?” Jij: “Oh van alles. Sorry maar ik moet weer verder.” Voordeel is dat het tijd bespaart, nadeel is dat de ander je het op een ander moment nadrukkelijker kan vragen of nooit meer met je praat.

Maar wat dan? Wat doe je dan als je verrast wordt door een vraag? Open, eerlijk en vooral authentiek blijven en het gesprek aangaan. Het eerste stapje naar verbinding met de ander en van daaruit wordt het al sneller duidelijk wat de vraag achter de vraag is, want ze stellen die vraag meestal niet voor niets. Ze stellen de vraag waarschijnlijk vanuit het idee dat zijzelf misschien gebaat kunnen zijn bij iets wat jij denkt en doet of om je beter te leren kennen. En ook al weet je niet direct wat ze van je willen, je openheid en afstemming op de ander zorgen er in ieder geval voor dat het gesprek een fijne en goede ervaring voor beiden wordt: De ander: “Zeg, wat doe jij nou eigenlijk?” Jij:”Die vraag zag ik niet aankomen, maar wat leuk dat je het vraagt! Even voor mijn duidelijkheid… je hebt het toch over mijn praktijk?”…

– 23 september 2021 – It’s always easier than you think –

Raar maar waar! Een probleem is vaak een probleem omdat het zo ingewikkeld is. Het is onoverzichtelijk, op een bepaalde manier zelfs onverzettelijk en zo lastig op te lossen. Je brein blijft rondjes draaien om dezelfde feiten-brij en er komt geen enkele oplossing vrij…

Een probleem voelt soms als kronkels in mijn brein. Welke kant ik ook opga, ik loop overal vast. Dat doet me altijd denken aan één van de honden die we vroeger hadden, die draaide zijn uitlooplijn altijd om iets vast. Dan bleef hij even staan alsof hij nadacht over de beste oplossing, om vervolgens zich nog vaster om de stam, lantaarnpaal of wat dan ook vast te draaien. Voor ons zag dat er grappig uit, want het leek zo simpel: doe even een paar stapjes terug en je bent helemaal vrij. Natuurlijk probeerden wij altijd om hem te leren wat de beste oplossing was, maar hij zag alleen zijn eigen oplossing en die draaide hem alleen maar vaster en vaster.

Ik denk dat het voor ons zo makkelijk en voor hem zo moeilijk was, omdat wij er van een afstandje naar keken en hij er middenin zat. En vanuit zijn perspectief koos hij de beste, vrij uitziende, weg. Maar wij zagen dat die weg helemaal niet naar vrijheid leidde. Gewoon een kwestie van perspectief.

Met sommige problemen ben ik net mijn hond… Ik zie die makkelijke, bevrijdende kant niet, omdat ik alleen maar kijk naar wat er vlak voor mijn neus, levensgroot aanwezig is. En hoe ik ook zoek en kijk… het blijft levensgroot en daardoor ook een probleem…

Het kan even duren, maar als het kwartje valt, valt het omdat ik meer afstand neem, meer overzicht krijg. Die afstand maakt het niet meer levensgroot en als ik genoeg afstand neem, zie ik zelfs de meest eenvoudige weg om uit de problemen te komen. En dat voelt als opluchting, verruiming, blijheid, vrijheid en vooral grappig! Hoe heb ik dat nou NIET kunnen zien??! Dat het achteraf toch zo eenvoudig was.

Hoe zou het zijn om eerder in dat proces op zoek te gaan naar de makkelijke weg? Of genieten we teveel van de brein-kronkels?….